จุดเริ่มต้นของกล่องต้องคำสาป ตอนที่1

             ผมตื่นขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไประหว่างนั่งทำโครงงานของวิชาวิทยาศาสตร์ มุก น้องสาวของผมนั้นก็เดินมาพร้อมกับโอวันตินร้อนๆ พร้อมโดนัด 3 ชิ้น มาให้ผมนั่งกินเพื่อเติมพลังงานสำหรับเช้าวันใหม่  หลังจากกินเสร็จแล้ว ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาหาผม ผมจึงรับโทรศัพท์ สายที่เข้ามาก็คือ พี่ออย ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่สนิดกับผมมากที่สุด โทรมาบอกกับผมว่า

“พี่เองนะ  มีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อย”  

“มีอะไรหรอพี่ออย”

“พี่อยากให้น้องช่วยไปแนะนำตัวกับนักเรียนใหม่หน่อย พอดีว่าพวกเธอเป็นนักเรียนพระราชทานของเจ้าหญิง”  

“โอเคพี่ออย แล้วพวกเธอจะมาวันไหนหรอ”

“เห็นบอกกันว่ามาถึงแล้ว” 

“ได้เลยพี่ออย เดี่ยวมีอะไรก็มาบอกกันบ้างนะครับ”

พอสิ้นสุดการคุญโทรศัพท์ ก็มีพัสดุส่งมากจากคุณยายของผม ผมก็ไปเซ็นรับพัสดุแล้วเปิดดูข้างใน เป็นหูฟังสีฟ้าสดใสที่ผมอยากจะได้มาต้องนานแล้ว หลังจากเสร็จธุระที่บ้าน ผมก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้นัดเพื่อนไว้ว่าจะไปเที่ยว ซึ่งผมสายไป 10 นาทีแล้ว ระหว่างเดินทาง มีเด็กผู้หญิงอายุพอๆกับผม 6 คน ซึ่งมีสักษณะที่แตกต่างกันออกไป มีคนหนึ่งที่นั่งข้างผม เธอมีความพิเศษตรงที่ว่ามีแววตาสีม่วง มีผมที่เหมือนรุ้งกินน้ำ กำลังนั่งฟังเพลงกับเพื่อนของเธออีกคนหนึ่งที่มีผมฟูสีชมพู  พอไปถึงหน้าโรบินสันแล้ว พวกเพื่อนของผมที่นัดไว้ยืนรอผมด้วยความดีใจ

“มาแล้วหรอ โกส!”

เจมส์  แนน และกิ๊ฟ เพื่อนของผมทักมาด้วยความดีใจ หลังจากที่ ทักทายอะไรกันเรียบร้อยแล้ว พวกผมก็เดินไปที่ร้าน KFC เพื่อไปหาอะไรกินก่อนที่จะเดินเที่ยว พอกินเสร็จ แล้ว พวกผมก็เดินไปตามสถานที่ต่างๆในโรบินสัน ผมเดินไปที่ซุ้มของโมเดลกันดัม  พอดีว่าสันไหนที่มาที่นี้ จะมาซื้อโมเดลสัก 1-2 กล่องเอาไว้สะสม ระหว่างที่กำลังเลือกโมเดลที่จะซื้อ ก็เจอกับ 1 ในเด็กผู้หญิงที่นั่งรถคันเดี่ยวกันกับผม มานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ร้านหนังสือ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก หลังจากที่เลือกโมเดลเสร็จ จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็นัดกันไปที่โรงหนังเพื่อไปจองตั๋วหนัง พอจองเสร็จ ก็ต้องเดินเที่ยวกันนานกว่าปกติ เพราะเวลาฉายหนังนั้นตอน 13.40 น. แต่ตอนนี้เวลา 10.00 น. เพราะนั้น พวกผมต้องเดินเที่ยวกันนานกว่า 3 ชั่วโมง 40 นาที  ผมมีไอเดียให้ไปที่ซุ้มอาหาร เพราะผมมักจะเอาโน็ตบุ๊คติดตัวมาตลอด ผมก็เลยเอามาเปิดโครงงานที่นั่งทำนานกว่า 3 อาทิตย์ พอเปิดให้ดูเสร็จ

“ล้อเล่นใช่ไหม!” แนนตะโกนขึ้นมาด้วยความตก

“นี้แกนั่งทำมา 3 อาทิตย์เชียวหรอ”  แนนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจ

“ใช่แล้ว นี้นั่งทำมา 3 อาทิตย์แทบอดหลับอดนอน”  แล้วโครงงานของเธอละ ผมถามด้วยความสงสัย

“ทำไปได้นิดเดี่ยวเอง” แนนตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อย

“ค่อยๆทำไปเดี่ยวก็เสร็จเอง อย่าลืมสิ อีกต้อง 2 เดือนกว่าจะต้องส่ง ยังมีเวลาอยู่”ผมพูดให้กำลังใจแนนที่ดูหงุดหงิดเรื่องโครงงาน

หลังจากที่นั่นดูโครงงาน กินข้าวเที่ยงแล้ว อีก 40 นาทีก็จะถึงเวลาฉายหนัง  ระหว่างที่ผมกำลังจะไปซื้อขนมมากินระหว่างรอรอบหนัง ผมบังเอิญไปเดินชนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มีผมสีม่วงอ่อนและสีชมพู ข้าวของกระจัดกระจาย พอผมจะช่วยเธอ พี่สาวของเธอที่มีผมสีม่วงงรีบวิ่งเข้ามาช่วยผมเก็บของที่หล่น

“ขอบคุณนะ นาย”  ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ไม่เป็นไรหรอก”

“ฉันชื่อแรริตี้ และนี้น้องสาวฉัน สวีทตี้เบล” แล้วนายละชื่ออะไร

“โกส ฉันชื่อโกส”

“ชื่อนายดูหน้ากลัวจังเลย” สวีทตี้เบลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวเล็กน้อย

“แรริตี้เร็วเข้า หนังจะฉายแล้ว” เพื่อนของเธอเรียกเธอด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง

        หลังจากที่ช่วยเธอเก็บของเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปซื้อข้าวโพดคั่วรสคาราเมล และโคล่า 2 แก้ว พอถึงเวลาฉายหนัง พวกผมก็ได้ฝากของไว้กับพนักงานที่ดูแลอยู่ด้านหน้าทางเข้าโรงภาพยนต์  และปิดโทรศัพท์ พอเข้าไปที่โรงหนังแล้วถึงเวลาฉายหนัง ก็ไปเจอกับพวกเธอที่นั่งอยู่ทางด้านหน้า  เสียงในโรงหนังและบรรยากาศที่ดูชวนขนลุก ผมก็ดูไปแล้วก็แอบเสียววาบไปในบางช่วง  พอหนังจบแล้วออกจากโรงหนัง พวกเพื่อนของผมก็พากันแยกย้ายกลับบ้านไป  พอกลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ผมก็ไปอาบน้ำกินข้าวแล้ว ก็เข้าห้องนอน   ก็เปิดไฟที่โต๊ะทำงานแล้วก็เอาอุปกรณ์ทำโมเดลมานั่งทำโมเดลกันดัม  ขนาดของกล่องนั้นใหญ่พอสมควร  ผมก็นั่งแกะ นั่งทำ นั่งประกอบ นานเป็นชั่วโมง  จนมุกนั้นถามผมว่า

“พี่นั่งทำไม่ง่วงเลยหรอ” เธอถามผมด้วยความเป็นห่วง

“พี่ชอบนั่งทำงานตอนกลางคืนแบบนี้มานานแล้ว”

“แล้วพี่แมนละ กลับมายัง” เธอถามด้วยความสงสัย

“เห็นพี่บอกว่ายังมีคดีที่ยังจัดการไม่หมดละนะ”

หลังจากที่มุกหลับไปบนเตียงชั้นล่าง ผมก็ห่มผ้าให้เธอเพราะอากาศเย็นพอสมควร

เปรี้ยง!!!

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นพร้อมกับฝนที่ตกกระหน่ำ บรรยากาศในช่วงนั้นก็ดูวังเวงชวนขนลุกพอสมควร ระหว่างที่นั่งทำโมเดลไป จู่ๆ ผมก็มีความรู้สึกเหมือนกับมีแววตาที่ดูชั่วร้ายจ้องมองผมตรงหน้าต่าง  พอผมจับปืนแล้วจ่อไปที่หน้าต่าง ก็มีเงาเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งชุดกระโปรงสีน้ำเงินเดินอยู่ด้านนอก ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก แต่เธอหันหน้ามามองผมด้วยแววตาที่ชั่วร้าย แต่หลังจากที่ผมหันหลังไปที่ประตู เธอก็โผล่เข้ามาอยู่ตรงหน้าผม

“เธอเป็นใคร แล้วชื่ออะไรกันแน่!”  ผมเอ๋ยปากถามด้วยความตกใจ

“ข้ามีนามว่า ไนท์แมร์มูน”  ด้วใบหน้าที่ดูยิ้มแต่ภายในมีความชั่วร้ายอยู่

“แกต้องการอะไร ไนท์แมร์มูน”  ผมกัดฟันถาม

“ฉัน ก็ต้องการที่จะแก้แค้นคนที่เคยทำกับฉันเอาไว้ยังไง ละโกส”  และเธอก็หัวเราะอย่างโหดร้าย

“แกรู้ชื่อฉันได้ยังไง”  ผมตะโกนดังลั่นห้อง

“ไว้พบกันใหม่ละกันนะ ฮ่าๆๆ!!!”

แล้วเธอก็หายตัวไปราวกับผี  หลังจากทีเธอหายตัว ผมยังติดใจว่าเธอรู้ชื่อผม แล้วรู้เรื่องราวของผมได้ยังไง  แต่ถึงยังไงเรื่องนี้จะต้องมีต้นสายปลายเหตุ  เช้าวันต่อมา ผมก็ไปออกกำลังกายกับฟ็อตซ  ลูกหมาจิ้งจอกสัตว์เลี้ยงของผม ระหว่างทางวิ่งที่ติดกับป่า ฟ็อคซก็มีอาการเหมือนดมเจอกลิ่นใครสักคนมาป่าแห่งนี้  พอหลังจากที่ผมได้ไล่ตามไป ก็ไปเจอกับ สร้อยคอ Dot Tag ห้อยกับต้นไม้ ที่มีชื่อผมสลักเอาไว้ ผมก็ไม่รู้ว่าป้ายห้อยคอนี้เป็นของใคร หรืออาจเป็นกุญแจสำคัญที่บอกว่า ไนท์แมร์มูนคือใคร  ผมจึงเก็บป้ายห้อยคออันนี้เอาไว้ พอหลังจากที่วิ่งออกกำลังกายเสร็จ ก็มีข่าวขากโทรทัศน์ว่า “ขณะนี้ ได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดต่างๆในหลายประเทศ ที่บราซิลเกิดน้ำท่วมใครใหญ่ในรอบ 20 ปี ที่กรุงมอสโค เกิดโทนาโดลูกใหญ่ที่สุด ที่อินเดีย ได้มีพายุหิมะปกคลุมและมีอุณหภูมิ -3 องศา” หลังจากที่ข่าวที่ถูกเผยแพร่ ก็มีกระแสเกี่ยวกับการลงโทษของธรรมชาติ  แต่ผมว่ามันน่าจะเกิดจากสาเหตุอื่น ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า จะมีการจัดงานฉลองครบ 100 ปีการก่อตั้งโรงเรียน ก็รีบขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่โรงเรียนเพื่อไปช่วยจัดงาน พอไปถึงก็เริ่มมีการจัดสถานที่เพื่อเตรียมต้อนรับเจ้าหญิง เซเลสเทียร์  ผมก็ได้ไปช่วยในการจัดโต๊ะ เก้าอี้ เพื่อรองรับแขกอีกมากมาย และรอบโรงเรียนเต็มไปด้วยรอยัล การ์ดของเจ้าหญิงจำนวนหนึ่ง คอยเฝ้า คอยคุม เพื่อป้องกันการก่อเหตุในงาน  พอเสร็จสิ้นการจัดเตรียมสถานที่ ก็ได้แยกย้ายกลับบ้านกันไปเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคืนพรุ่งนี้ พอผมกลับไปถึงบ้าน ผมก็อาบน้ำ กินข้าว แล้วรีบเข้านอนเร็วกว่าปกติ

วันต่อมา

มันเป็นรุ่งเช้าที่สดใสของผม เพราะเป็นวันที่ต้องต้อนรับนักเรียนใหม่ พอไปที่ห้องสมุด ก็ไปเจอกับแนนที่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องสมุด เธอก็มาทักทายผมเหมือนทุกวัน

“ไงโกส มาแต่เช้าเลยนะ” ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“พอดีต้องมารับนักเรียนใหม่ละ เลยต้องรีบมา”

“วันนี้มีเรียนถึง 10 โมงใช่ไหม”

“ใช่แล้ว เพราะต้องมีการซักซ้อมและดูแลเรื่องความปลอดภัย”

หลังจากที่จบบทสนทนากันแนนแล้ว เด็กผู้หญิงผมสีม่วงและมีสีน้ำเงินกับชมพูตัดกันเดินเข้ามาถามแนน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าพวกเธอคุยอะไรกัน แต่น่าจะเป็นเรื่องสำคัญอยู่ ผมก็ไปปัดกวาดตรงชั้นหนังสือเก่า ก็มีหนังสือเล่มหนึ่งตกลงมากับพื้นอย่างน่าสงสัย หลังจากที่ผมหยิบเอามาดู ก็เป็นหนังสือเกี่ยวกับประวัติของเจ้าหญิงทั้งสองที่ปกครองอีเควซเทียร์ แต่หลังจากที่เปิดไปมาก็พบข้อมูลเกี่ยวกับไนท์แมร์มูน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมตามหามานานพอสมควร ผมก็ไปขอยืมหนังสืมเล่มนี้เพื่อมาศึกษาเรื่องไนท์แมร์มูน เสียงโทรศัพท์ก็ดังเข้ามาก็เลยรับ

“โกส อยู่ที่ไหนละ ใกล้เวลาแล้วนะ”

“ผมกำลังเดินไปพี่ ทาทีที่ช้า พอดีไปช่ยงานห้องสมุดอยู่”

“อีก 2 นาทีจะเริ่มต้อนรับแล้วนะ”

“ได้ๆพี่ เดี่ยวผมจะรีบไป”

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ ผมก็เลยต้องรีบวิ่งไปที่ห้องประชุม หลังจากที่ไปถึง แล้ว ก็รีบวางกระเป๋า แล้วเข้าไปในห้องเตรียมตัว หลังจากที่พบหน้าพวกเธอ แรริตี้ก็มาทักผม

“ไงโกส นายเรียนอยู่ที่นี้หรอ”

“ใช่แล้ว นี้อย่าบอกนะเธอเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี้”

“ใครจะไปนึกว่าจะได้เจอกันอีก”

หลังจากที่ทักทายแรริตี้แล้วผมก็เตรียมตัที่จะแนะนำตัวกับพวกเธอในฐานะเพื่อนร่วมห้อง

เริ่มต้น ผมก็เดินเข้าไปทักกับเด็กผู้หญิงผมสีม่วงมีแถบสีน้ำเงินและชมพู  เธอดูเป็นคนรักหนังสือ เพราะเธอชอบพกนิยายเรื่องโปรดของเธอใส่กระเป๋า

“ไง ฉันโกสเป็นตัวแทนเพื่อนร่วมห้องของเธอ” ผมเริ่มเอ๋ยปากทักทายเธอ

“ฉันทไวไลท์   ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เธอตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“ฉันขอเดาอย่างหนึ่งนะ พี่ชายเธอทำงานเป็นรอยัล การ์ดใช่ไหม”

“นายรู้ได้ยังไง” เธอตอบด้วยความประหลาดใจ

“พี่ชายฉันรู้จักกับพี่ชายเธอในฐานะ  เพื่อนร่วมงานละนะ”

“นายเคยไปห้องสมุดเฉลิมพระเกียติของเจ้าหญิงไหม ฉันอยู่ที่นั้น”

“ก็ไปบางครั้ง ส่วนใหญ่จะไปหาหนังสืออ่าน”

“ไง ฉันสไปร์ เป็นลูกมังกรคู่หูขอทไวไลท์”

ผมแปลกใจมาก นึกว่ามังกรมีแค่ในนิยาย แต่ได้มาเห็นตัวจริงอึ้งไปตามๆกัน มังกรตัวสีม่วงเกล็ดสีเขียวสดใส

“ว้าว นายเป็นลูกมังกรจริงๆไหม” ผมถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่นะสิ จะให้ฉันพ่นไฟให้ดูไหม”

“ไม่ดีกว่า เอาไว้ทำให้ดูวันหลังละกัน”

หลังจากที่ได้รู้จักทไวไลท์และสไปร์แล้ว ผมก็เดินเข้าไปหาความไรเดอร์ที่ชอบสวมหมวกคาวบอยแล้วผมยาวสีเหลืองสด

“ไง ฉันแอปเปิ้ลแจ็ก แต่เพื่อนชอบเรยกว่า เอเจ”